Capítulo III

CAPÍTULO III

“Every breath you take,

I watch you slip away,

you’re slowly killing  yourself.

I won’t give in”.

Asking Alexandria

Cando abrín os ollos estaba deitada nunha cama.. A habitación era lúgubre e triste, con elementos propios da idade media, pero modernizada á vez. Gustábame.

Levantei e comecei a camiñar por un labirinto de pasillos prácticamente iguais, perdida, nunha especie de castelo con paredes de pedra, fría. Decidín entón entrar nunha das numerosas habitacións, despois de moito andar, para atoparme cun espazo inmenso ocupado maioritariamente por infinitas estanterías de libros antigos. Non podía ser outra cousa. Oficialmente estaba morta e acababa de chegar ao paraíso.

Tanto asombro impediume darme conta da reunión que se estaba a realizar nunha mesa en dirección oposta ás estanterías. Na cabeza estaba el, ollándome, só que agora non me miraba coma antes. Non me volvería mirar coma antes en moito tempo. A irritación ocupaba os seus ollos, e resolviu levantar para agarrarme bruscamente do brazo e sacarme fóra da biblioteca. Pechou a porta para que o resto non oísen o que me tiña que dicir, e obrigoume regresar á habitación da que supostamente non tiña que ter saído. Faloume tan rudo, que polo simple acto de rebeldía dixenlle que non, así que agarroume de novo do brazo, facéndome dano, para prácticamente arrastrarme ata o meu destino. Non dou nin chío cando marchou e berreille, pero unicamente a porta me respondeu ao pecharse.

Tres semanas despois, os seus pais, que resultaron ser os reis dun mundo chamado Humeya, decidiron concertar a boda, á cal me neguei rotundamente. Non lles importou o máis mínimo a miña opinión, e continuaron cos preparativos que se baseaban en convencelo a el para que asistise. A miña negativa solucionárona ameazándome con matar á miña familia, polo que solo me quedou aceptar. Nin sequera nun novo mundo no que non estaban meus país ía poder decidir o meu futuro.

Non houbo invitados, nin decoración, nin vestido, nin tarta.  Nin sequera apareceu el, e sentin un gran alivio pensando que así, non habería boda.

Enganeime.

Non tardei en descubrir que aparecería pouco pola casa. Unha das criadas, contoume que sempre marchaba durante días indefinidos para loitar en guerras, tratar con inimigos, ou resolver todo tipo de conflictos importantes, así que aproveitei para explorar. Conseguín aprender en poucos días onde se atopaban certas estancias, como a cociña, o salón real,  a biblioteca.

El apareceu meses despois, cando xa me habituara á miña nova vivenda. Eu estaba deitada encima da cama, devorando outro dos libros que collera prestado na biblioteca cando chegou. Cambiaran bastante os papeles dende a noite do pub onde a que non falaba era eu. Pregunteille como chegar alí, cando ía poder marchar e cando vería a meus país. Só entón me mirou e riu, sen ganas, respondendome un “nunca”.

As súas palabras entraron no meu tímpano, do tímpano ao cerebro, e déronme no corazón de pleno. Así que por primeira vez, despois de que el pechase a porta marchando, chorei. Chorei o resto do día, da noite, e por dentro choraría o resto da vida. Porque tiña razón. Non ía volver á casa nin ver á miña familia nunca máis. Foi entón cando comecei a pensar que de verdade estaba condenada.

Pasaron os anos, e todo o que cheguei a saber deste novo mundo e de por que estaba alí dixéronmo os libros, e a única amiga que conseguín facer, Emily. Ela era a única que me traba ben, xunto con Savin, o mellor amigo del e parella de Emily. Só volvín falar con el o día que descubrín que o paso do tempo alí era máis lento ca no meu mundo. Mentras que levaba alí tres anos, na Terra o tempo triplicábase. Así que rogueille por enésima vez que me deixase ver á miña familia. Negouse de novo, así que collín o coitelo que repousaba sobre a mesa e ameacieno con arrancar o debuxo que polo simple feito de brillar me destruíra. Deulle igual e quitoume o cóitelo, encerrándome na nosa habitación, a modo de castigo, ata a súa volta. Non tardou Emily en virme sacar.

Unha tarde, ocorréuseme ir ao mercado coa miña compañeira, para ver como era o mundo fóra daqueles muros. Pero cando cheguei  á porta os gardas non me deixaron saír. Subín indignadísima á biblioteca onde el pasaba horas estudando novas técnicas para que lle mandase aos gardas deixarme saír. Esa vez miroume con compaixón, coma se me ocultase información, así que interrompeu o meu discurso para dicirme que si. Sorprendida baixei as escaleiras e marchei con Emily. O feito de saír non tiña tanta emoción cando sabía que el estaba de acordo, pero ainda así sentinme máis libre ao saír.

O pobo enteiro era coma as feiras medievais que saían pola tele e ás que eu nunca fora, coa única diferenza que esas feiras eran unha gran mentira provisional, e a pobreza e a miseria que eu estaba a ver era real e permanente. Vin de pronto uns nenos, que se pelexaban por un doce que a un panadeiro lle acababa de caer. Cando o panadeiro se deu conta da súa pérdida, volveu atrás para quitarllo aos nenos das mans e devolvelo á inmensa montaña que repousaba nun cesto sobre a mesa que tentaba ser un mostrador. As olladas dos nenos baixaron entón de novo ao chan, e o máis cativo, choraba polo doce que posiblemente nunca probara. Fun entón onda o panadeiro, e pedinlle sete deses doces, cando reparei tarde en que non tiña con que pagalos. Todo se solucionou cando apareceu Emily detrás, soltando unha bolsiña con catro moedas de ouro. O dependente sentiuse complacido, e doume o encargo, que non tardei en repartir entre os sete nenos que xogaban agora nunha esquina. Sorprendeume ver, como en vez de comer o doce, corrían con el xunto aos outros nenos para compartilo. O máis cativo, que antes choraba, parouse enfronte miña para darme a metade do seu doce, que rexeitei sorrindo.

Proseguín o camiño con Emily, mais non aguantei vendo aquilo, e decidín adiantarme e volver ao castelo antes. A miña acompañante estivo de acordo, e aínda que ninguén sabía quen era, díxome o camino máis seguro a seguir.

Emprendino entón, cavilando en que debía informalo a el de todo o que acababa de ver. Non podía permitilo. Pero de pronto, un home  que cabalgaba só, acercóuseme por detrás, tapoume a boca coa man e arrastroume entre as árbores que bordeaban o camiño. Comezou a espirme con torpeza, mentras eu me remexía todo o que podía para quítalo de encima. Os golpes caíanme de todos os lados, non podía librarme del, así que berrei. Non serviu de nada. Xa case me ía render, cando comezou a desabotoarme os pantalóns e viu a marca. Os ollos enchéronse medo, e marcou correndo. Arrastreime véndoo todo moi borroso a causa da hinchazón dos meus ollos polos golpes ata o camino do que me sacara.

Máis tarde soupen que un dos gardas que ía cara o castelo facer o seu turno me recoñeciu pola marca. Cargou comigo ata a biblioteca, onde el o conduciu ata o noso cuarto e puxo todo o palacio en movemento para que alguén trouxese ao médico.

Cando espertei tiña o corpo todo doído, e el sentaba xunto á cama, coa cabeza entre as mans. Xemín ao tentar moverme e el levantouse para achegarse. Parecía cansado. Deitouse xunta min na cama, e deixou que me achegase ata o punto de que os seus brazos me rodearan, sentíndome protexida. Entón e só entón, decidiu que era hora de darme explicacións, así que empezou por explicarme o que era esa marca. Rematou por ser o símbolo que nos ligaba e ligaría toda a vida, facendo que se eu morría, a lapa da vida apagaríase nel tamén. 

Tamén me contou que uns meses atrás estivera no meu mundo. Fóra ver a meu avó, que enfermara dende a miña partida. Suplicoulle que me levase de volta á casa, para verme, para falar, para vivir. Como non el negouse, e agora durante a tarde, mentra eu estaba deitada na miña cama de Humeya lendo, meu avó morreu deitado na miña cama da Terra chorando. Morrera de tristeza.

Ese día non marchou. Quedou comigo toda a noite, mentres eu chorei. Por meu avó. Polo infeliz e soa que me sentía. Polos nenos do pobo. Polo intento de violación. Por el.

Por min.

Dende ese día abandoou toda labor para adicarse á búsqueda do culpable e resolver o problema da pobreza, o que lle creou problemas cos seus pais. El era moito de romper as normas, aínda que iso significase quedar só. E os seus pais nunca fora as persoas ás que máis quixera no mundo, se é que quería a alguén. Este foi o principal desencadeante.

Meses despois colveu á súa frialdade de sempre, tirando abaixo todo o que conseguiramos construír por mínimo que fose. Os seus pais tentaban desfacerse del, e mentras, el alonxábame como resposta ante o que en realidade era a amargura que sentía crendo que a ninguén lle importaba. Comezou entón a tomar ofensivas contra o pais, contra o min, contra o mundo.

Non podía deixar de ver como a cada respiro que tomaba se ía lonxe, vendo cómo se mataba a el mesmo.

Non o podía permitir.