venres, 18 de decembro de 2015

Capítulo I


Capítulo I


"And I wonder how to move on
 from all I had inside."

Black Veil Brides


Ao longo dos meus dezaseis anos de corta existencia, chegara a conclusión de que meus pais non me querían. Era imposible que me quixeran cando me obrigaban a asistir a todas esas reunións familiares que meus tíos se empeñaban en facer unha vez no mes. Únicamente me consolaba saber que meu avó estaría facéndome compaña en todas elas. El parecía ser o único que de verdade, coma min, pensaba que aquelas comidas eran unha parvada.

Todo comezou cando ela morrera. Miña avoa Luísa encamara a causa do alzheimer que a alonxaba cada día un pouquiño máis de nós, acercándoa á morte irremediablemente. Meu avó, como compañeiro da vida fiel, acompañába cada día nos seus delirios dende o sofá situado á beira da cama que sempre compartiran, provocando así a degradación en ámbolos dous que os anos non conseguiran.
Aquel día foramos pasar o día con eles. Sempre que ía, sentaba no regazo do meu avó, e el contábame numerosas historias de cando fora á guerra. Sempre me recordaba a do meu nome. Pero aquel día non só me contou anécdotas. Falábame dunha punzada no peito que o levaba acompañando dende que se levantara. Entón eu non tiña máis ca oito anos, e non entendín máis.

Cando chegamos á casa xa era bastante tarde, así que cada un foi para cadansúa cama, coma un día normal.

Ilusos.

Non tardou moito en soar o gran reloxo do salón dando as tres da mañá, e con el o teléfono.

O resto transcorreu coma cando nunha película reproducen unha escena a cámara lenta e lle encarcelan o son, deixando escapar un leve soprido que únicamente consegues escoitar con claridade contendo o alento. Así transcorreu dende entón a miña vida, coma unha aburrida película  insonora.

Aquel día, o día do enterro da miña avoa, miña nai mandoume vestir un vestido negro, axustado na cintura e frouxo abaixo, máis grande ca min, arranxado improvisadamente por ela. Ninguén me dixo en ningún momento:  “Nashla, túa avoa morreu”. Tampouco fixo falla.

Cando chegamos á casa de meus avós, subín ao cuarto no que a miña avoa vivíra o seu último ano e medio, e alí estaba, sentado no sofá á beira da cama, coma tantos días. Eu estaba de pé na porta, e coma sempre el sorriume. Sentei no seu regazo e deitei a cabeza nel. Cruzou as pernas e , por enésima vez, contoume a historia do meu nome.

Agora, oito anos despois, estabamos noutra desas estúpidas comidas familiares, feitas únicamente para facerlle sentir a meu avó que non estaba só, e a última idea de miña nai foi facer unha viaxe a Italia todos xuntos. Meses despois, esa viaxe levouse a cabo, como non, sen meu pai e meu tío, que non podían deixar a empresa da familia unha semana por facer unha viaxe.

Os días transcorreron rápido. Unha primeira parada en Roma, unha segunda en Florencia, e a terceira en Venecia e Pissa. Foron todos os días unha lista infinita de visitas a museos, de protestas do meu primo Álvaro, e de miradas cansinas entre meu avó e eu, mentras disimulabamos que esa viaxe fora a mellor das nosas vidas.

Ese verán non foi especialmente memorable. Máis que nada porque a volta á escola comezaba con primeiro de bacharelato, e a decisión do meu futuro na miña familia nunca recaía en quen o ía vivir, senon nos demáis. En toda a miña vida, nunca me preguntaran qué quería facer, porque xa todos supuñan que nunca fariamos nada contrario a formar parte da empresa familiar, igual que fixera meu primo Alberte, igual que facía meu primo Álvaro, igual que tería que facer eu. Así que comezou, e o primeiro día de instituto ía ser emocionante, porque comezabamos nun centro novo, e a miña amiga Xoana e eu iamos estar en clases separadas por primeira vez na existencia.

Xoana era unha rapaza alemá que viñera vivir aquí porque o traballo da súa nai lles obrigara. Coñecerámonos na biblioteca da escola, cando foramos buscar o libro que a mestra de galego nos mandara ler na primeira avaliación. Dende entón, non eramos amigas inseparables, pero eramos amigas. A única que tiña.

Estabamos entón na entrada, esperando a que alguén nos mandase entrar, cando o vin. Posiblemente sería un dos seres máis grandiosos da existencia que vin e vería. O pelo negro coma a súa roupa, os ollos dun azul de mar picado un día de tormenta, cuns brazos anatomicamente perfectos, surcados por innumerables trazos escuros que facían debuxos na súa pel. Semellaba o típico personaxe literario con aspecto duro que no fondo sería unha boa persoa, e que me sacaría da deprimente vida que estaba a vivir, para levarme lonxe, libre. Entón apareceu na miña cabeza unha única idea: tiña que debuxalo.

Dende ese día, os encontros con el nos corredores foron as miñas oportunidades para analizalo detidamente  e poder así facer o debuxo. Levoume  dous meses conseguir facer o primeiro. Máis tarde descubriría que non tardaría máis de dúas semanas en encher un caderno. Eran coma fotos, para recordalo. En todas elas estaba só, sentado, mirando ao mar, ou camiñando baixo a chuvia, ou voando cunhas alas inexistentes a ningunha parte.

Un día, subindo as escaleiras a toda présa porque unha chamada do traballo a miña nai me fixo chegar tarde, batín con el. Nin sequera me dera conta, ata que horas despois, saíndo da clase de debuxo para marchar para a casa, apareceu detrás miña, sorrindo, para darme un dos seus debuxos que me caera ao chocar. O nerviosismo non me deixou actuar moi ben, así que collín a miña obra e saín correndo, baixo a chuvia, desfacendo o único debuxo que conseguira facer ata o momento.

Foi aí cando se decatou de que existía. E comezaron as olladas. E os sorrisos. Ata que unha noite de festa, tomando algo con Xoana, dous rapaces sentaron con nós. Un deles, compañeiro de clase da miña acompañante que lle facía as veiras, o outro, el. Así que, mentres Xoana e o rapaz falaban, el arrastrou un asento da mesa do lado e sentouse enfronte miña, mirándome coma facía na escola, só que esta vez non podía marchar correndo. E comezou a falar.





NOTA DO AUTOR: por favor, pedimos que neste Especial II Aniversario, se respeten os dereitos de autor de todas as historias da nosa colleita que se vaian publicar. GRAZAS!! 


Ningún comentario:

Publicar un comentario