Capítulo II

CAPÍTULO II

“The sun don’t shine but it never did,

but I think I like it.

And you know that I’m love with the mess.

I think we’re doomed”.

Bring Me The Horizon

Ese son que manaba del parecía ser a única cousa importante que soaba naquela cafetería abarrotada de xente. Non sabía que a partir de entón, a súa voz, ía ser a única cousa importante que soaría no mundo. Así que tentei seguir o fío da conversa na metade da pregunta, á cal tentei contestar medio ano despois do que respondería a calquera outra persoa, cando xa era tarde. Unha calor ascendeu dende a miña caluga ata as meixelas, e acendinme coma quen acende unha lámpada. Había xa catro anos que cortara o pelo, e non tiña forma de tapar a miña cara avergoñada. Entón ocorreuseme a mesma idea de sempre: fuxir. Ía levantar agarrando o bolso e a chaqueta, cando nun movemento rápido el agarroume da man e dixo:

-Desta vez non.

E sentei.

Xoana, que percibira o meu intento de escape, propuxo ao grupo ir a algún pub, e iso fixemos. Cando entramos, os primeiros en desaparecer foron ela e o seu acompañante, deixándome soa con el. O meu silencio continuou, pero o del non. Ata que aos dez minutos apareceu Kathleen, a rapaza máis arrogante, e posiblemente fermosa, da clase, queréndome roubar a compañía. El miroume facéndome elixir entre falar con el ou quedar soa, e a indignación obrigou ós meus beizos a seguir pechados, así que marchou.

Despois de perdelo de vista, uns compañeiros de clase insistiron en que tomase algo con eles, así que aprobeitei aceptando a invitación para non quedar soa ata que Xoana volvese. Pero as horas pasaron, e aínda que o reloxo só marcaba as dúas da mañá, a miña compañeira facía unha hora que marchara.

Só bebera unha copa e o alcohol afectárame demasiado, así que decidín buscala para dicirlle que marchaba para a casa, pero en canto o vin a el, con Kathleen, introducíndolle a lingua ata a tráquea, prefirín marchar sen dicir nada. Non antes sen percatarme de que me seguía mirando, mentras me daba a volta, co teléfono na man, coa voz de miña nai xa ao outro lado.

No traxecto non contei nada sobre o motivo da miña chamada para que me viñesen buscar tan cedo. Tampouco preguntaron. Non eran negocios que aportasen algo á empresa, así que non importaban.

Subín as escaleiras ata o meu cuarto en zigzag, onde pechei a porta deixándome caer, mareada, contra ela. Un escalofrío tremendo recorreu a miña columna ata facerme tremer enteira, polo que reparei en que a ventá estaba aberta, e sobre cama repousaba un corpo, sorríndome mentras eu o miraba abrairada sentada no chan. Non podía ser. Tentei poñerme de pé, pero únicamente non desfalecín porque me agrarrou. Deitoume na cama, e xa non recordei máis.

Ata as cinco da mañá, cando a suor me espertou. Acendín a luz, porque non tiña a máis mínima idea de onde estaba. Alegroume recordar cómo chegara á casa, así que suspirei e sorrín, mentras me deixaba ir para afundirme na cama. Pero de pronto, choquei nalgo que non era a almofada, e unha queixa saíu do corpo que acababa de sepultar debaixo do meu. Braceei mentras o que estaba debaixo miña me agarraba, ata chegar á lámpada. Unha vez iluminado o cuarto, os meus ollos abríronse ata a súa máxima amplitude facendo imposible manifestar o asombro. Non podía ser. Era el. Que demo facía el, EL, durmindo na miña cama comigo ás cinco da mañá? Non me molestei nin en apartar. Sentei encima del, e comecei a bombardealo a preguntas.

A súa única resposta foi un cruce de brazos detrás da cabeza, mentras pechaba os ollos e sorría. Xa conseguira irritarme, así que calei e crucei os brazos sobre o peito, esperando. Non tardou en sentarse el tamén, e iso fíxo que estivese máis cerca de min. Agora sí que quería apartar.

Tarde.

Agarroume para impedirmo e comezou a responder. Unha vez máis, comecei a atender tarde. Máis ben nin sequera lle atendín, porque reparei en que unha das súas tatuaxes, a que descansaba no seu pectoral esquerdo, era unha especie de marca trival coa que eu amencera unha mañá, despois dunha semana de febre tan alta que por pouco non a conto. Non era unha tatuaxe. Estaba segura. E el sabíao.

Rocei entón os dedos sobre a pel trazada, coa estúpida intención de que nin se dese conta. E calou. Calou porque o debuxo comezou a brillar coma un foco de luz.

Rápidamente colleume para deixarme deitada ao seu lado na cama. Levantou parte do pixama que eu non vestira a noite anterior para deixar visible a cadeira esquerda, e atopar así o meu debuxo. Rozou as liñas negras que surcaban a miña pel, e comezou a brillar tamén.

Comecei a sentir a sensación de mareo coma cando despegas nun avión. Algo nos estaba arrastrando para levarnos a outro lugar lonxe, así que tentei suxeitarme. Suxeitarme á cama, á mesa… á man de meu avó que me tendía traspasando o umbral da porta para agarrarme e non me deixar. Xa case rozaban as puntas dos seus dedos cos meus cando marchei, cando o vin por última vez.

Estaba condenada.